Չարլզ Բուքովսկի. կարծիքներ իմ բանաստեղծությունների վերջին ժողովածուի մասին

սա նոր որակ է:
ծախվեցիր:
անտաղանդ:
մայրս քեզ ատում է:
հարստացել ես:
դուք լավագույն անգլիագիր գրողն եք:
կարելի՞ է ձեզ այցելել:
ես էլ եմ քեզ պես գրում, մենակ՝ ավելի լավ:
ինչի՞ ես BMW քշում:
ինչո՞ւ ավելի շատ ընթերցումներ չեք անում:
հլա դեռ կանգնո՞ւմ է:
ճանաչո՞ւմ եք Ալեն Գինսբըրգին:
ի՞նչ կարծիքի եք Հենրի Միլըրի մասին:
իմ նոր գրքի համար առաջաբան կգրե՞ք:
կից ուղարկում եմ Սելինի լուսանկարը:
կից ուղարկում եմ պապիկիս գրպանի ժամացույցը:
ուղարկածս ժակետը կինս է գործել՝ բավարական ոճով:
Միքի Րուրքի հետ հարբե՞լ եք:
ես 19 տարեկան աղջիկ եմ, կգամ կմաքրեմ ձեր տունը:
գարշահոտ շանորդի ո՞նց ես ասում թե Շեքսպիրը
անընթեռնելի է:

When I was young կամ երբ տակավին ջահել էինք :)))

Սա գրառում չէ, սա հղումների ցանկ է, որ բոլորովին պատահական սցենարով գտա այսօր, իմ հին նյութերից, 12 տարի վաղեմության։ ՈՒ քանի որ գտա, հետաքրքիր կլինի պահել ու հետո նորից նայել։ Ահա դրանք

Ամբոխի հանճարը. Չարլզ Բուկովսկի

այնքան դավաճանություն, ատելություն, բռնություն
անհեթեթություն կա

ամենասովորական մարդ արարածի մեջ,
որ բավական է մատակարարելու
աշխարհի ցանկացած բանակ ցանկացած օր

և լավագույնը սպանության մեջ նրանք են,
ովքեր քարոզում են ,մի սպանիր
և լավագույնն ատելության մեջ նրանք են,
ովքեր քարոզում են սեր
և լավագույնը պատերազմի մեջ նրանք են,
ովքեր քարոզում են խաղաղություն

ովքեր աստված են քարոզում, իրենք աստծո կարիք ունեն
ովքեր խաղաղություն են քարոզում, չունեն խաղաղություն
ովքեր խաղաղություն են քարոզում, չունեն սեր

զգուշացեք քարոզիչներից
զգուշացեք գիտուններից
զգուշացեք նրանցից,
ովքեր միշտ գիրք են կարդում

Հովհաննես Գրիգորյան. Ամեն անգամ ինչ-որ բան գտնելիս ես կորցնում եմ քեզ

ՀՈԳԵՀԱՆԳԻՍՏ

Դու այս դատողությունը կհամարես պարզունակ:
Թող այդպես լինի:
Վինսենթ Վան Գոգ

Ամեն անգամ ինչ-որ բան կորցնելիս ես հիշում եմ քեզ.
ամենադժվարը քեզ կորցնելն էր – ես ոչինչ չէի հիշում,
իսկ հիմա նույնիսկ թերթ կարդալիս ես ապահով եմ`
ոչ ոք չի խոցի ինձ թիկունքից:

Այդ ե՞րբ էր` առաջին անգամ վառեցին գրքերը…
կիսամերկ մարդիկ էին վազում փողոցներով,
ցեխաջրի մեջ լողում էին վարդերը,
և ոսկեզօծ կառքերն էին սուրում
երջանկությունից խելագարված:

Ամեն անգամ ինչ-որ բան գտնելիս ես կորցնում եմ քեզ,
ամենահեշտը քեզ գտնելն էր – ես ոչինչ չէի հիշում:

Umberto Eco: Ur-Fascism

JUNE 22, 1995 ISSUE

The New York Review of Books

In 1942, at the age of ten, I received the First Provincial Award of Ludi Juveniles (a voluntary, compulsory competition for young Italian Fascists—that is, for every young Italian). I elaborated with rhetorical skill on the subject “Should we die for the glory of Mussolini and the immortal destiny of Italy?” My answer was positive. I was a smart boy.I spent two of my early years among the SS, Fascists, Republicans, and partisans shooting at one another, and I learned how to dodge bullets. It was good exercise.

In April 1945, the partisans took over in Milan. Two days later they arrived in the small town where I was living at the time. It was a moment of joy. The main square was crowded with people singing and waving flags, calling in loud voices for Mimo, the partisan leader of that area. A former maresciallo of the Carabinieri, Mimo joined the supporters of General Badoglio, Mussolini’s successor, and lost a leg during one of the first clashes with Mussolini’s remaining forces. Mimo showed up on the balcony of the city hall, pale, leaning on his crutch, and with one hand tried to calm the crowd. I was waiting for his speech because my whole childhood had been marked by the great historic speeches of Mussolini, whose most significant passages we memorized in school. Silence. Mimo spoke in a hoarse voice, barely audible. He said: “Citizens, friends. After so many painful sacrifices … here we are. Glory to those who have fallen for freedom.” And that was it. He went back inside. The crowd yelled, the partisans raised their guns and fired festive volleys. We kids hurried to pick up the shells, precious items, but I had also learned that freedom of speech means freedom from rhetoric.

A few days later I saw the first American soldiers. They were African Americans. The first Yankee I met was a black man, Joseph, who introduced me to the marvels of Dick Tracy and Li’l Abner. His comic books were brightly colored and smelled good.

Ումբերտո Էկո․ մշակութային ֆաշիզմ

Հավերժական ֆաշիզմ կամ «ուր-ֆաշիզմ» հասկացությունը ներմուծել է Ումբերտո Էկոն՝ բնորոշելով ուլտրաաջ գաղափարախոսության տրանսմշակութային ֆենոմենը։ Էկոն շարադրել է արվեստում ֆաշիզմի այս տեսակը ճանաչելու 14 նշան․ եթե դրանք առկա են, ուրեմն՝ ահազանգ հնչեցնելու ժամանակն է․․․

1.«Ուր-ֆաշիզմի» առաջին բնորոշիչը ավանդույթի պաշտամունքն է։ Տրադիցիոնալիզմն ավելի հին երևույթ է, քան ֆաշիզմը։ Այն ֆրանսիական հեղափոխությունից հետո հանդես է գալիս որպես հակահեղափոխական կաթոլիկ մտքի գերակա տարր, բայց ծնունդ է առել դեռևս ուշ հելլենիզմի դարաշրջանում՝ որպես արձագանք դասական Հունաստանի ռացիոնալիզմին։
Այս երևույթը նշանակում է, որ գիտելիքի զարգացման համար այլևս հնարավորություն չկա։ Ճշմարտությունը հռչակված է մեկընդմիշտ, մնում է միայն մեկնաբանել դրա մութ խոսքերը։ Բավարար է դիտարկել տարատեսակ ֆաշիստական մշակույթների «պահունակները»․ դրանցում ներառված են միայն տրադիցիոնալիստ մտածողները։ Գերմանաֆաշիստական գնոսիսը սնվում էր տրադիցիոնալիստական, սինկրետիկ, օկուլտական աղբյուրներից։ Նոր իտալական աջերի կարևորագույն տեսական աղբյուր Յուլիուս Էվոլան Գրաալը խառնում է «Սիոնական իմաստունների արձանագրությունների» հետ, ալքիմիան՝ սրբազան Հռոմեական կայսրության հետ։ Հենց այն փաստը, որ իտալական աջերը տեսադաշտը հարստացնելու նպատակով այժմ ընդլայնել են «պահունակը»՝ ներառելով նաև դը Մեստրին, Գենոնին և Գրամշիին, սինկրետիզմի ցուցադրման փայլուն ապացույցն է։ 

Իոսիֆ Բրոդսկի | Գովք ձանձրույթի

Ճառն ընթերցվել է Դարթմըթի համալսարանի (Dartmouth College) շրջանավարտների համար 1989 թ. հուլիսին: Հարկ է նշել, որ Ի. Բրոդսկին որևէ կերպ այն չի վերնագրել: Ճառ-էսսեն «Boredom’s Uses» խորագրով առաջին անգամ հրապարակվել է «Dartmouth Alumni Magazine»-ում (Oct. 1989. PP. 30, 32-34), ապա «Listening to Boredom» վերնագրով վերատպվել «Harper’s»-ում (Vol. 290. No. 1738. March 1995. PP. 11-13): Եվ վերջապես «In Praise of Boredom» անունով լույս տեսել Brodsky J., On Grief and Reason: Essays (New York: Farrar, Straus and Giroux, 1995, PP. 104-114) էսսեների ժողովածուում, որից էլ և արվել է թարգմանությունը:

Բայց թե չզորես պահել թագավորությունդ
Եվ գաս, հանց հայրդ՝ քեզնից առաջ եկած այնտեղ,
Ուր միտքը մեղադրում է և զգացմունքը՝ ծաղրում,
Հավատա ցավիդ… [1]

(Ու. Հ. Օդեն, «Ալոնսոն՝ Ֆերդինանդին»)

Ձեզ սպասվելիք կյանքի նշանակալի մասում ձանձրույթն է տիրապետող լինելու: Պատճառը, որ ուզում եմ խոսել այսօր դրա շուրջ, այսպիսի հանդիսավոր առիթով, այն է, որ ես հավատացած եմ՝ ոչ մի հումանիտար համալսարան ձեզ չի պատրաստում այդպիսի դիպվածի, և Դարթմըթն էլ բացառություն չէ: Ո՛չ հումանիտար և ո՛չ էլ ճշգրիտ գիտությունները ձանձրույթի դասընթացներ չեն առաջարկում: Լավագույն դեպքում, նրանք կարող են ծանոթացնել ձեզ այդ զգացումին՝ ենթարկվել ստիպելու եղանակով: Բայց ի՞նչ ասել է պատահական շփումը՝ անբուժելի հիվանդության համեմատ: Ամբիոնից եկող վատթարագույն միապաղաղ ձայնը կամ աչք հոգնեցնող դասագիրքը՝ ճոռոմ անգլերենով, ոչինչ են ի համեմատ այն հոգեբանական Սահարայի, որ սկիզբ է առնում անմիջապես ձեր ննջասենյակում և ճնշում հորիզոնը: 

Umberto Eco. We Like Lists Because We Don’t Want to Die

SPIEGEL Interview with Umberto Eco‘We Like Lists Because We Don’t Want to Die’

Italian novelist and semiotician Umberto Eco, who is curating a new exhibition at the Louvre in Paris, talks to SPIEGEL about the place lists hold in the history of culture, the ways we try to avoid thinking about death and why Google is dangerous for young people.

By Susanne Beyer and Lothar Gorris

November 11, 2009  11:00 AM

SPIEGEL: Mr. Eco, you are considered one of the world’s great scholars, and now you are opening an exhibition at the Louvre, one of the world’s most important museums. The subjects of your exhibition sound a little commonplace, though: the essential nature of lists, poets who list things in their works and painters who accumulate things in their paintings. Why did you choose these subjects?

Umberto Eco: The list is the origin of culture. It’s part of the history of art and literature. What does culture want? To make infinity comprehensible. It also wants to create order — not always, but often. And how, as a human being, does one face infinity? How does one attempt to grasp the incomprehensible? Through lists, through catalogs, through collections in museums and through encyclopedias and dictionaries. There is an allure to enumerating how many women Don Giovanni slept with: It was 2,063, at least according to Mozart’s librettist, Lorenzo da Ponte. We also have completely practical lists — the shopping list, the will, the menu — that are also cultural achievements in their own right.

SPIEGEL: Should the cultured person be understood as a custodian looking to impose order on places where chaos prevails?

Eco: The list doesn’t destroy culture; it creates it. Wherever you look in cultural history, you will find lists. In fact, there is a dizzying array: lists of saints, armies and medicinal plants, or of treasures and book titles. Think of the nature collections of the 16th century. My novels, by the way, are full of lists.