Tags
Սարոյանական, Վիլիամ Սարոյան, արձակ, բանաստեղծական, թեպետ մի քիչ փոխվել եմ, ծնունդ, հոդվածներ, Բլանշը սիրում է, Ես նույն Սարոյանն եմ, պոեզիա, օգոստոսի 31
Վիլիամ Սարոյան - ինքնանկար
02.04.1972 թ. «Նյու Յորք թայմս»
Այժմ, 64 տարեկան հասակում, արդեն կրկնակզակով, թավ, գորշ բեղերով, բարձր ձայնով, բարի աչքերով, որոնց շուրջն սկսել են խորշոմներ գոյանալ, Վիլյամ Սարոյանը նմանվում է այն աշխույժ հայ նահապետական մարդկանց, որոնց մասին այնքան գրել է ինքը:Երբ Փարիզում չէ, ապրում է այստեղ՝ իր հարազատ Ֆրեզնոյում: Տունը ներսից կարծես ալքիմիկոսի նկուղ լինի: Հարյուրավոր գրքեր կան այստեղ՝ սնդուկնեոի մեջ, սեղանների վրա դարսված: Դրանք կրճատում են հատակի մակերեսի մեկ քառորդը: Մեծ տարածություն են գրավում նաև ժայռաբեկորների և այլ տիպի առարկաների խառնակույտերը, որոնք Սարոյանը բերել Է Թուրքահայաստան կատարած իր սենտիմենտալ ճամփորդությունից: Պատերին անկանոն կերպով փակցված են նկարներ և լրագրերի կտրոններ: Այստեղ է նաև իր հոր ձվաձև դիմանկարը՝ օսլայած վերնաշապկով և խնամքով բախտ բաց արած մազերով:Սարոյանը ժամանակին շռայլ ապրողի համբավ է վայելել: Սակայն վերջին տարիներս նա կա֊ ըքէօքէ մեջ Է: Continue reading
